”आलोच भावा" मी खालून ओरडलो. आता डोंगर संपला होता. वर डोंगरावरून दूर दूर पर्यंत पहाता येत होत. मी विजयी तालात"चढलोच शेवटी!" वर ढगांनी आकाशभर गर्दी केली. आजूबाजूचे पर्वत खांद्याला खांदा देवून बसले होते. समोर पायवाटेच्या कडेला तंबूत एक छोटसं दुकान होतं. गार पाण्याची बाटली विकत घेतली. ओंझळभर पाणी घेवून तोंडावर मारल्यामुळे प्रसन्न वाटत होतं. थकवा अंगावेगळा झाला. कीती छान वाटतंय आज, रोज अशा निसर्गात निवांत जगता आल असतं तर कीती भारी. साला पुण्यात नुस्ती वर्दळ,धूराळा,गाड्या,गोंगाट,इमारती..
खुप अल्हादायक वाटत होतं. प्रत्येक नजारा आनंद देत होता. मन मोकळ बोलत होतो सगळेच. प्रव्यान तर त्याची दहावीतली लव्हस्टोरी सांगून गौप्यस्फोटच केला. सुन्या मात्र परश्याची खेचत होता. "हे आल बघ मंदीर" परश्यान खुनावलं. दगडी मंदीर होतं. मंदिरात प्रनेश केला. " येळकोट येळकोट जय मल्हार" गाभारा जयघोषानं दुमदुमत होता. तिथल्या पुजार्यान कपाळभर भंडारा लावला. पुजार्याच्या अंगावर जानवं नव्हत हे विशेष.येणारा प्रत्येकजन हळदीचा अभिषेक करत होता. आम्ही मात्र तस काही केल नाही. पुढ जावून या परंपरांच काय होईल? आम्हीच या गोष्टी मानत नाही पुढची पिढी तर...? असो.
रोज आपण असे अंगभर हळद लावू फिरत नाही, म्हणून सेल्फी घेत होतो. अजून थोडं चालून जेजूरी गढावर जायच होत. होळकर सरकारान तिकडच नव देवालय बांधल होत. आम्ही त्या दिशेने चालू लागलो. आता मात्र आम्हाला मोह आवरत नव्हता. कसा आवरेल? सगळीकडं हिरवगार, बाजूला खोल दर्या अन् ढगांमधून अधूनमधून सुर्य डोकावत होता. रूषाला फोटो काढून घेण्याचा अन् परश्या ला फोटो काढण्याचा नाद. अभ्या खाली थांबून वर दगडावर पोझ देत उभा असलेल्या सुन्याचे वेगवेगळ्या अँगल्स ने फोटो काढत होता. प्रव्या तिकड उंचावर थांबून दूरवरचा परिसर न्याहळत होता. अन् मी "किती छान रमलेत सगळेच, महेश काहीतरी लिही नक्कीच, कविता?" मनात रेलचेल चालूच होती.
इकड रूषा गवतात झोपून पोझ देत होता. त्याचा फोटो असा बसून घेत असताना माझी पँट फाटली. फोटो मस्त आला. अगदी फेसबूक प्रोफाईल ठेवण्यासारखा. माझी पँट मात्र कुरबान. "जावू दे महेश अच्छे काम के लिये पँट फटती है तो फटना अच्छा है" ती सरफेक्सल ची जाहीरात आठवली. सगळे खिदळत होते. मला मात्र ओशाळल्या सारखं वाटत होत. मी मागे वळून " दिसतंय का रे फाटलेल? जास्त फाटलंय का?" अगदी सांभाळून एखाद्या नटीनं रँपवर चालाव तसं चालत होतो. ऐ बस्स झाले फोटो चला आता.
खुप अल्हादायक वाटत होतं. प्रत्येक नजारा आनंद देत होता. मन मोकळ बोलत होतो सगळेच. प्रव्यान तर त्याची दहावीतली लव्हस्टोरी सांगून गौप्यस्फोटच केला. सुन्या मात्र परश्याची खेचत होता. "हे आल बघ मंदीर" परश्यान खुनावलं. दगडी मंदीर होतं. मंदिरात प्रनेश केला. " येळकोट येळकोट जय मल्हार" गाभारा जयघोषानं दुमदुमत होता. तिथल्या पुजार्यान कपाळभर भंडारा लावला. पुजार्याच्या अंगावर जानवं नव्हत हे विशेष.येणारा प्रत्येकजन हळदीचा अभिषेक करत होता. आम्ही मात्र तस काही केल नाही. पुढ जावून या परंपरांच काय होईल? आम्हीच या गोष्टी मानत नाही पुढची पिढी तर...? असो.
रोज आपण असे अंगभर हळद लावू फिरत नाही, म्हणून सेल्फी घेत होतो. अजून थोडं चालून जेजूरी गढावर जायच होत. होळकर सरकारान तिकडच नव देवालय बांधल होत. आम्ही त्या दिशेने चालू लागलो. आता मात्र आम्हाला मोह आवरत नव्हता. कसा आवरेल? सगळीकडं हिरवगार, बाजूला खोल दर्या अन् ढगांमधून अधूनमधून सुर्य डोकावत होता. रूषाला फोटो काढून घेण्याचा अन् परश्या ला फोटो काढण्याचा नाद. अभ्या खाली थांबून वर दगडावर पोझ देत उभा असलेल्या सुन्याचे वेगवेगळ्या अँगल्स ने फोटो काढत होता. प्रव्या तिकड उंचावर थांबून दूरवरचा परिसर न्याहळत होता. अन् मी "किती छान रमलेत सगळेच, महेश काहीतरी लिही नक्कीच, कविता?" मनात रेलचेल चालूच होती.
इकड रूषा गवतात झोपून पोझ देत होता. त्याचा फोटो असा बसून घेत असताना माझी पँट फाटली. फोटो मस्त आला. अगदी फेसबूक प्रोफाईल ठेवण्यासारखा. माझी पँट मात्र कुरबान. "जावू दे महेश अच्छे काम के लिये पँट फटती है तो फटना अच्छा है" ती सरफेक्सल ची जाहीरात आठवली. सगळे खिदळत होते. मला मात्र ओशाळल्या सारखं वाटत होत. मी मागे वळून " दिसतंय का रे फाटलेल? जास्त फाटलंय का?" अगदी सांभाळून एखाद्या नटीनं रँपवर चालाव तसं चालत होतो. ऐ बस्स झाले फोटो चला आता.